مهره رو نمی شه دس زد، هر کاری کنی تو کیشی

پشت ِ این چراغ ِ قرمز، وایسی هم جریمه می شی

دره ها احاطه کردن، کوهی رو که روبه روته

واسه فتح ِ قله این بار، اولین قدم سقوطه!

با دروغ، بهشت نمی شه، دنیایی که برزخیه

وعده ها تنوری اما زندگی همش یخیه

همه چی همینه تا تو، خودتو نکردی اقرار

هیچی هیچ رنگی نداره، زیر ِ سایه های انکار

پشت ِ این چراغ ِ قرمز، نه می شه وایسی، نه رد شی

پس خود ِ چراغو بشکن، تا رهایی رو بلد شی!

توی ِ این بازی ِ بی خود، مهره رو نمی شه دس زد

اما یادت باشه با نور، می شه تیرگی رو پس زد

دیگه وقتشه زمستون بار و بندیلو ببنده

کودک بهاری ما حقشه کمی بخنده

بشکن این سکوت ِ تلخو، تا زمونه داده فرصت

نشکنی، می شکنه فردا، تو رو با تموم ِ قدرت

بازی رو خودت عوض کن، تا زمین نخوردی ساده

می تونی برنده باشی ، حتی با چن تا پیاده!